مطالب اینترنتی

خبرگزاری آریا – همین چند روز پیش بود که با دوستانم مشغول به بازی کردن بتلفیلد 1 بودم. اوقات خوشی را در کنار آن ها پشت سر می گذاشتم، چندین ساعت بی وقفه بازی کرده بودم و قصد هم نداشتم که از پای بازی بلند شوم. ای کاش شرایط به همین شکل پیش می رفت، اما اتفاقی افتاد که مرا به فکر فرو برد و به نوشته شدن این مقاله انجامید.
آن اتفاق این بود که بعد از به اتمام رسیدن بازی در یکی از مپ ها، زمانی که آماده بودم تا وارد مپ بعدی شوم، از بازی به بیرون پرت شدم. چرا که مپ بعدی، از مپ های یکی از بسته های الحاقی بود و در نتیجه برای دسترسی به آن مپ، من مجبور بودم که آن بسته الحاقی یا سیزن پس (در مورد سری بتلفیلد، پرمیوم پس) بازی را تهیه کنم. که خب به دلایلی، از جمله مشکلات مالی! سیزن پس بازی را در اختیار نداشتم.
دوستان من که همگی به آن مپ دسترسی داشتند، در کنار هم ماندند و با هم بازی کردند، در حالی که من نمی توانستم به آن ها ملحق شوم. آن بخش از محتویات بازی، همانند سالنی بود که فقط آدم های خاص می توانستند وارد آن شوند، دعوت نامه ورود به این سالن فقط در اختیار آن هایی که سیزن پس بازی را خریده بودند قرار گرفته بود. دوستان من به این سالن دعوت شده بودند و به راحتی وارد آن شدند، اما من فقط توانستم با حسرت به آن ها نگاه کنم و پس از مدتی راهم را از آن ها جدا کردم.
محتویات قابل دانلود و بسته های الحاقی پولی، کانسپت های جدیدی در صنعت گیم نیستند. سال ها است که وجود دارند و بازیکن ها هم برای خرید شان پول خرج می کنند. اما اصلا دلیل وجود این محتویات در درجه اول چیست؟ برای سود آوری، برای کسب درآمد بیشتر. چرا که استودیو های بازی سازی، نیاز به پول دارند تا بتوانند خود را در این صنعت پرتلاطم سر و پا نگه دارند.

چهره این سرباز، دقیقا حالت چهره من در مواقعی است که به تبلیغات سیزن پس (پریمیوم پس) بتلفیلد 1 نگاه می کنم